DK - Dansk
Ridderturneringen
Oprindelsen til den middelalderlige turnering kan spores tilbage til antikken. Kilder fortæller om romerske ridende enheder, der konkurrerede på hesteryg i arrangerede lege. I middelalderen begyndte turneringen at blive populær i det 12. århundrede. Men i de tidlige dage var turneringen meget anderledes end det, man kan se i dag på Middelaldercentret i dag. Der var ingen lister eller pladser til tilskuere. Turneringer blev udkæmpet på åbne marker mellem to hold af riddere. Der blev brugt skarpe våben, og der var ofte dødelige tab. Riddere kæmpede i turneringer for ære og hæder, men også for at fange og løskøbe riddere fra modstanderholdet. På grund af det høje antal ofre var kirken konsekvent imod turneringer og gik endda så langt som til at forbyde dræbte riddere at få en kristen begravelse. I det 1300- og 1400 tal begyndte turneringerne at ændre sig. Kampene mellem de to hold begynder at forsvinde, og det, man nu ofte ser, er dysten, som er kamp med lanser mellem to riddere. Reglerne skal følges, og lanserne er nu stumpe for at forhindre skader. Det er denne form for turneringer, der vises på Middelaldercentret.
Vores riddere
Herr Henrik Svane
Herr Henrik Svane er en nobel ridder og herre af Sundkøbing, medlem af King Erik's råd, og en af de modigste danske riddere.
Hans valgsprog er: "Gloria Aeternam" (Evig Hæder).
Herr Ulrik Lilje
En dristig ridder fra det svenske område. Han modtog titlen som ridder i 1384 og sidder i Dronningens Råd.
Hans valgsprog er: "Acta, non verba" (Handlinger, ikke ord).
Herr Wolfram von Lauterbach
En modig Bohemiansk ridder der, sommetider besøger Sundkøbing. Han har været ubesejret i hans sidste 26 turneringer.
Hans valgsprog er: "Deus pro meo" (Gud er med mig).
Vores ridderturnering
Efter en præsentation af ridderne, vil turneringen starte med at ridderne konkurrerer imod hinanden i 5 discipliner. Disse discipliner kan også blive betragtet som træningsøvelser for kamp.
Den vendende quintain:
Målet for denne øvelse er, at ridderne skal ramme quintain skjold, og samtidig være hurtige nok til at komme væk, inden at de bliver ramt af den store pose med sand.
Den solide quintain:
Ridderne skal ramme the quintain hårdt nok til at ødelægge lansen.
Grib ringene:
Ved høj fart, skal ridderne prøve at gribe så mange ringe som muligt. De forskellige højder af ringene symboliserer en modstanders hoved, bryst og hest.
Skære løg:
En anden præciserende øvelse, hvor målet er at ramme så mange løg som muligt med et sværd.
Hovedet:
En sen middelalder disciplin, hvor ridderne prøver at ramme målene på jorden med sit spyd. Dette kunne symboliserer en siddende fjende, teltpløkker, osv.
Dysten:
Dette er hjertet ved en ridderturnering, og det er også en meget farlig konkurrence. I fuld rustning, vil ridderne make three passes or runs at the tilt barrier. Et point vil blive givet for at ramme modstanderens skjold, eller
Siden at ridderne konkurrerer for ære og ikke pengemæssig gavn, så er prisen symbolisk. Oftest er prisen en smuk rose som den vindende ridder tit vælger at give til hans valgte skønjomfru.
DE - Deutsch
Das mittelalterliche Turnier:
Der Ursprung des mittelalterlichen Turniers kann bis in die Antike zurück verfolgt werden. Schon die Römer kannten Wettbewerbe, bei denen berittene Militäreinheiten gegeneinander antraten. Im Mittelalter gewann das Turnier ab dem 12. Jahrhundert immer mehr an Beliebtheit. Diese frühen Turniere unterschieden sich allerdings sehr von dem, was im Mittelalterzentrum heute gezeigt wird: Es gab keine Tribünen oder Sitzplätze für Zuschauer, gekämpft wurde auf dem freien Feld und die Ritter traten in Gruppen gegeneinander an. Da scharfe Waffen verwendet wurden, gab es häufig Verletzte oder sogar Tote. Die Ritter kämpfen um Ruhm und Ehre, aber auch, um gegnerische Ritter gefangen zu nehmen und ein Lösegeld zu erhalten. Wegen der großen Anzahl an Toten und Verletzten lehnte die Kirche Turniere strikt ab und ging sogar so weit, im Turnier getötete Ritter von einem christlichen Begräbnis auszuschließen. Im 13. und 14. Jahrhundert veränderte sich das Gesicht des Turniers. Die Gruppengefechte verschwanden und der Tjost setzte sich durch, das Lanzenstechen zweier Ritter gegeneinander. Regeln mussten befolgt werden und die Lanzen wurden entschärft, um Verletzungen zu vermeiden. In dieser Form zeigen wir das mittelalterliche Turnier heute im Mittelalterzentrum.
Unsere Ritter
Herr Henrik Svane
Sir Henrik Svane ist ein nobler Ritter und Herr von Sundkøbing, Mitglied von König Erics Rat und einer der tapfersten Ritter Dänemarks.
Sein Motto: "Gloria Aeternam" (Ewiger Ruhm)
Herr Ulrik Lilje
Ein kühner Ritter aus schwedischen Landen. Er wurde 1384 zum Ritter geschlagen und hat einen Sitz im Rat der Königin.
Sein Motto: "Acta, non verba" (Taten statt Worte)
Herr Wolfram von Lauterbach
Ein tapferer bömischer Ritter, der Sundkøbing häufig besucht. Er ist seit 26 Turnieren unbesiegt!
Sein Motto: "Deus pro meo" (Gott mit mir)
Unser Turnier:
Nach der Vorstellung der teilnehmenden Ritter beginnt das Turnier mit fünf Geschicklichkeitsprüfungen, in denen die Ritter gegeneinander antreten. Diese dienen der Vorbereitung auf den Krieg.
Die drehbare Stechpuppe:
Das Ziel dieser Übung ist es, den Schild der Stechpuppe schnell und hart zu treffen, so dass der Ritter an ihr vorbei reiten kann, ohne vom Sandsack getroffen zu werden.
Im zweiten Durchgang muß das kleine gelbe Quadrat im Schild getroffen werden.
Die Stechpuppe:
Die Ritter müssen die Stechpuppe so hart treffen, dass sie ihre Lanze brechen.
Das Ringstechen:
Bei hoher Geschwindigkeit versuchen die Ritter, so viele Ringe wie möglich zu treffen. Die unterschiedlichen Höhen der Ringe stehen für Kopf, Brust oder Pferd des Gegners.
Das Zwiebelschneiden:
Eine weitere Übung in Genauigkeit, bei der das Ziel ist, so viele Zwiebeln wie möglich mit dem Schwert zu treffen.
Das Pflockstechen:
Eine spätmittelalterliche Geschicklichkeitsübung, bei der der Ritter versucht, ein Ziel auf dem Boden mit dem Speer zu treffen. Dieses symbolisiert einen geduckten Feind, ein wildes Tier, usw.
Der Tjost:
Das Lanzenstechen ist der gefahrvolle Höhepunkt des Turniers. In voller Rüstung reiten die Ritter dreimal, getrennt von den Schranken, aneinander vorbei. Für einen Treffer auf den Schild des Gegners gibt es einen Punkt, für das Brechen der eigenen Lanze zwei. Der Ritter mit den meisten Punkten gewinnt den Tjost.
Da die Ritter um die Ehre kämpfen und nicht um Geld, ist der Siegespreis nur symbolisch. Oft ist es eine wunderschöne Rose, die der Gewinner dann seiner auserwählten Dame schenkt.
EN - English
The Medieval Tournament
The origins of the medieval tournament can be traced back to antiquity. Sources tell of roman mounted units competing on horseback in arranged games. In medieval times the tournament started to become popular in the 12th century. But in those early days, the tournament was very different to what can be seen today at the Medieval Center. There were no lists or seats for spectators. Tournaments were fought on open fields between two teams of knights. Sharp weapons were used and fatal casualties often occurred. Knights fought in tournaments for honour and glory, but also to capture and ransom knights from the opposing team. Due to the high number of casualties, the Church consistently opposed tournaments, even going so far as to ban knights killed from having a Christian burial. In the 13th and 14th centuries, the tournaments started to change. The fights between the two teams start to disappear and what is now often seen is the joust, which is combat with lances between two knights. Rules have to be followed and the lances are now blunted to prevent injury. This is the form of tournaments shown at the Medieval Center.
Our Knights
Sir Henrik Svane
Sir Henrik Svane is a noble knight and lord of Sundkøbing, a member of King Eric's council, and one of the bravest Danish knights.
His motto: Gloria Aeternam (Eternal Glory)
Sir Ulrik Lilje
An audacious knight from the Swedish area. He received his knighthood in 1384 and sits in the Queen's Counsel.
His motto: Acta, non verba (Deeds, not words)
Sir Wolfram von Lauterbach
A brave Bohemian knight who sometimes visits Sundkøbing. He has been undefeated in his last 26 tournaments.
His motto: Deus pro meo (God is with me)
Our knight's tournament
After a presentation of the knights the tournament will start with the knights competing in five preliminary disciplines. These can be seen as training exercises for warfare.
The turning quintain:
The goal of this exercise is for the knights to hit the shield of the quintain hard and fast enough to get away without getting hit by the bag of sand.
In the second pass, they have to open the small yellow square on the shield.
The solid quintain:
The knights have to hit the quintain hard enough to break the lances.
Fetch the rings:
At high speed, the knights try to catch as many rings as possible. The different heights of the rings symbolize an opponent's head, chest or horse.
Cutting onions:
Another precision exercise in which the goal is to hit as many onions as possible with the sword.
The head:
A late medieval discipline where the knight tries to hit targets on the ground with his spear. This could symbolize a crouching enemy, tent pegs, etc.
The joust:
This is the main event and very dangerous. In full armour, the knights will make three passes or runs at the tilt barrier. A point will be given for hitting the opponent's shield or, and 2 pointsto the knight who can break their own lance. The winner is the knight with the highest total score.
Since the knights compete for glory and not for financial gain, the prize is only symbolic. Often it is a beautiful rose that the winning knight then customarily passes on to his chosen lady.
NL - Nederlands
Middeleeuwse toernooien
Het middeleeuwse toernooi vindt zijn oorsprong in de antieke oudheid. Bronnen vermelden Romeinse ruitereenheden die te paard strijden tijdens georganiseerde spelen. In de middeleeuwen werd het toernooi in de 12de eeuw populair. In die vroege fase was het toernooi echter heel anders dan wat we in het Middeleeuws Centrum laten zien. Er waren geen deelnemerslijsten of zitplaatsen voor het publiek. Toernooien werden op open velden uitgevochten tussen twee teams van ridders. Er werden scherpe wapens gebruikt en ongelukken kwamen vaak voor. Ridders vochten in toernooien voor de eer en de glorie, maar ook om tegenstanders te vangen en te gijzelen. Vanwege het hoge aantal incidenten verzette de kerk zich voortdurend tegen toernooien, waarbij ze zelfs zo ver gingen dat gesneuvelde ridders een christelijke begrafenis werd ontzegd. In de 13de en 14de eeuw begon het toernooi te veranderen. De gevechten tussen twee teams verdwenen ten gunste van het steekspel, een gevecht met lansen tussen twee ridders. Er moeten regels worden nageleefd en de lansen zijn bot om letsel te voorkomen. Dit is de vorm van het toernooi die we in het Middeleeuws Centrum laten zien.
Onze ridders:
Heerr Henrik Svane
Heer Henrik Svane is een nobele ridder en landsheer van Sundkøbing, lid van koning Erics raad en één van de dapperste Deense edelen.
Zijn motto: Gloria aeternam (Eeuwige glorie).
Heerr Ulrik Lilje
Een stoutmoedige ridder uit Zuid-Zweden. Hij kreeg zijn ridderslag in 1384 en zit in de raad van de koningin.
Zijn motto: Acta, non verba (Geen woorden maar daden).
Heerr Wolfram von Lauterbach
Een dappere Boheemse ridder die Sundkøbing soms bezoekt. In zijn laatste 26 toernooien werd hij niet verslagen.
Zijn motto: Deus pro meo (God is met mij).
Ons toernooi:
Na de presentatie van de ridders begint het toernooi met een krachtmeting tussen de ridders in vijf voorbereidende disciplines. Deze kunnen worden beschouwd als oefeningen voor oorlogvoering.
De draaiende quintain:
Het doel van deze oefening is om het schild van de quintain hard en snel te raken zonder zelf geraakt te worden door de zandzak.
In de tweede ronde moeten ze het kleine gele vierkant in het schild openen.
De onbeweeglijke quintain:
De ridders moeten de quintain zo hard raken dat de lansen breken.
Ringsteken:
De ridders proberen op hoge snelheid zo veel mogelijk ringen te verzamelen. De verschillende hoogtes waarop de ringen hangen symboliseren het hoofd, de borst en het paard van de tegenstander.
Uien hakken:
Een andere precisie-oefening met het doel om zo veel mogelijk uien met het zwaard te raken.
Het hoofd:
Een laatmiddeleeuwse discipline waarbij de ridder met zijn speer diverse doelwitten op de grond probeert te raken. Deze zouden symbool kunnen staan voor een kruipende tegenstander, tentharingen, etc.
Het steekspel:
Dit is het belangrijkste onderdeel en zeer riskant. De ridders rijden drie rondes in vol harnas langs de afscheiding middenin het strijdperk. Het raken van het schild van de tegenstander levert een punt op en het breken van de eigen lans twee punten. De ridder met de hoogste totaalscore wint.
Aangezien de ridders voor de glorie strijden en niet voor financieel gewin, is de prijs symbolisch. Vaak is het een mooie roos die de winnende ridder volgens het gebruik aan de dame van zijn keuze schenkt.
SE - Svenska
Medeltida tornerspel
Den medeltida torneringens ursprung går tillbaka till antiken; källor nämner att romerska kavallerisoldater deltog i olika former av tävlingar. Under medeltiden började torneringar bli populära under 1100-talet, men torneringar i sin tidigaste form var mycket annorlunda i förhållande till de som kan upplevas på Middelaldercenter idag. Det fanns inga rännarbanor eller åskådarplatser och torneringarna utkämpades mellan två lag med riddare som använde sig av skarpa vapen, vilket ofta ledde till dödsfall. Riddare deltog i torneringar för att vinna ära, men också för att tillfångata riddare från motståndarlaget, så att de kunde få ut en lösensumma för att släppa tillfångatagna motståndare fria. Eftersom dödsfall var så vanliga var kyrkan motståndare till tornerspelen, så till den grad att de förvägrade de riddare som dödats en kristen begravning. Under 1200- och 1300-talen började torneringarna förändras. Strid mellan två lag började försvinna och ersattes ofta med så kallad lansränning - när två riddare strider med lans mot varandra. De var tvungna att följa ett regelverk och lansarna var trubbiga för att förhindra skador. Det är den här typen av tornering som visas på Middelaldercenter.
Våra riddare
Riddar Henrik Svane
Riddar Henrik Svane är en ädel riddare och herre av Sundkøbing. Han sitter i kung Eriks råd och är en av Danmarks modigaste riddare.
Hans valspråk är: Gloria Aeternam (Evig ära).
Riddar Ulrik Lilje
En djärv riddare från Sverige. Han slogs till riddare 1384 och sitter i drottningens råd.
Hans valspråk är: Acta, non verba (Handlingar, icke ord)
Riddar Wolfram von Lauterbach
En modig böhmisk riddare som ibland besöker Sundkøbing. Han är obesegrad under sina senaste 26 torneringar.
Hans valspråk är: Deus pro meo (Gud är med mig).
Vårt tornerspel
Efter en presentation av riddarna inleds torneringen med att deltagarna tävlar i fem preliminära grenar, vilka kan ses som träning för krig.
Rörlig kvintan:
Målet med övningen är att riddarna ska träffa kvintanens sköld hårt och snabbt nog att hinna undan utan att träffas av sandsäcken. Vid andra försöket måste de öppna den gula, lilla rutan på skölden.
Fast kvintan:
Riddarna måste träffa kvintanen hårt nog att bryta sina lansar.
Plocka ringar:
Riddarna ska i hög fart plocka så många ringar som möjligt. Ringarnas olika höjd symboliserar motståndarens huvud, bröstkorg och häst.
Hugga lök:
Ytterligare en precisionsövning där målet är att träffa så många lökar som möjligt med svärdet.
Huvudet:
En senmedeltida tävling där riddaren försöker träffa mål på marken med sitt spjut. Detta kan symbolisera en hukande fiende, tältspik eller liknande.
Lansränningen:
Det här är huvudgrenen, som är mycket farlig. De fullt rustade riddarna rider tre gånger mot varandra, på varsin sida av skranket. En poäng tilldelas för att träffa motståndarens sköld eller två poäng om riddaren lyckas bryta sin lans mot sin motståndares sköld. Vinnare blir den riddare som får högst poäng.
Eftersom riddarna tävlar om ära och inte rikedom, är priset symboliskt. Ofta är det en vacker ros, som den segrande riddaren av hävd skänker sitt hjärtas dam.
FR - Français
Les tournois médiévaux
Les origines des tournois à l’époque médiévale remonteraient à l’Antiquité. Des sources parlent d’unités militaires romaines concourant à cheval dans des jeux aménagés. Les tournois commencent à devenir populaires à l’époque médiévale, au XIIe siècle. Mais à cette période, les tournois étaient très différents de ce que l’on peut voir aujourd’hui au Middelaldercentret (Musée du Moyen ge). Il n’y avait pas de listes ni de sièges pour les spectateurs. Les tournois se disputaient sur des terrains ouverts par deux équipes de chevaliers. Des armes tranchantes étaient utilisées et les blessures mortelles n’étaient pas rares. Les chevaliers se battaient dans des tournois pour l’honneur et la gloire, mais aussi pour capturer les chevaliers de l’équipe adverse afin d’en tirer une rançon. En raison du nombre élevé de victimes, l’Église s’est constamment opposée contre les tournois, allant même jusqu’à interdire aux chevaliers tués lors de ces tournois de recevoir un enterrement chrétien. Les tournois commencèrent à changer aux alentours du XIIIe et XIVe siècles. Les combats entre deux équipes de chevaliers disparaissent peu à peu au profit de la joute, qui est un combat à la lance en un contre un. Les règles doivent être respectées et les lances sont émoussées pour éviter les blessures. C’est la forme de tournois présentée ici au Middelaldercentret (Musée du Moyen ge).
Nos chevaliers
Sir Henrik Svane
Sir Henrik Svane est un noble chevalier et seigneur de Sundkøbing, membre du conseil du roi Eric, et l'un des plus courageux chevaliers danois.
Sa devise : Gloria Aeternam (Gloire éternelle).
Sir Ulrik Lilje
Un chevalier audacieux originaire de Suède. Il a reçu son titre de chevalier en 1384 et est membre du conseil de la reine.
Sa devise : Acta, non verba (Des actes, pas des mots).
Sir Wolfram von Lauterbach
Un brave chevalier bohémien qui se rend parfois à Sundkøbing. Vainqueur des 26 derniers tournois auxquels il a participé.
Sa devise : Deus pro meo (Dieu est avec moi)
Notre tournoi
Après la présentation des chevaliers concurrents, ces derniers vont concourir dans cinq disciplines préliminaires. Ces disciplines peuvent être considérées comme des exercices d’entraînement pour la guerre et les tournois.
La quintaine tournante :
Dans cet exercice, les chevaliers doivent frapper le bouclier de la quintaine assez fort et assez vite pour s’en sortir sans se faire toucher par le sac de sable. Au deuxième passage, ils doivent toucher et ouvrir le petit carré jaune sur le bouclier.
La quintaine solide :
Les chevaliers doivent frapper la quintaine assez fort pour briser leurs lances.
La course aux anneaux :
À grande vitesse, les chevaliers doivent tenter d’attraper autant d’anneaux que possible. Les différentes hauteurs des anneaux symbolisent la tête, la poitrine ou le cheval d’un Adversaire.
Couper les oignons :
Encore un exercice de précision dont le but est de frapper le plus d’oignons possible avec une épée.
La tête :
Celle-ci est une discipline de la fin du Moyen Âge où le chevalier tente de frapper des cibles au sol avec sa lance. Elles pourraient représenter un ennemi accroupi, des piquets de tente, etc.
La joute :
C’est l’attraction principale, mais aussi très dangereuse. En armure complète, les chevaliers feront quatre passes ou courses à la barrière d’inclinaison. Un point sera accordé pour avoir touché le bouclier de l’adversaire ou, mieux encore, l’avoir frappé assez fort pour casser sa propre lance. Le gagnant est le chevalier possédant le score total le plus élevé à la fin.
Étant donné que les chevaliers rivalisent entre eux pour la gloire et non pour un gain pécuniaire, le prix du tournoi n’est que symbolique. Il s’agit souvent d’une belle rose que le chevalier vainqueur transmet alors coutumièrement à sa dame choisie au début du tournoi.
IT - Italiano
I tornei medievali
Le origini dei tornei medievali possono essere fatte risalire all’Antichità. Le fonti raccontano di unità montate dell’Antica Roma che gareggiavano a cavallo in giochi organizzati. Il torneo inizia a diventare popolare in epoca medievale, nel XII secolo. Ma in quei primi tempi il torneo era molto diverso da quello che si può vedere oggi al Centro Medievale. Non c’erano né la lizza né posti a sedere per gli spettatori. I tornei venivano svolti in campo aperto tra due squadre di cavalieri. Venivano usate armi affilate e spesso si verificavano incidenti mortali. I cavalieri combattevano nei tornei per l’onore e la gloria, ma anche per catturare e prendere in ostaggio i cavalieri della squadra avversaria. A causa dell’alto numero di vittime, la Chiesa si opponeva costantemente ai tornei, arrivando persino a vietare ai cavalieri che venivano uccisi una sepoltura cristiana. I tornei iniziano a cambiare nel XIII e XIV secolo. I combattimenti tra due squadre caddero in disuso e quello che ormai si vede spesso è la giostra, ovvero il combattimento con le lance tra due cavalieri. Ora ci sono regole da seguire e le lance sono smussate per evitare lesioni. Al Centro Medievale si svolgono questo tipo di tornei.
I nostri cavalieri
Herr Henrik Svane
Henrik Svane è un nobile cavaliere e signore di Sundkøbing, membro del consiglio di re Eric e uno dei più coraggiosi cavalieri danesi.
Il suo motto: Gloria Aeternam (Gloria Eterna).
Herr Ulrik Lilje
Un audace cavaliere svedese. Ha ricevuto il cavalierato nel 1384 ed è membro del Consiglio della Regina.
Il suo motto: Acta, non verba (Atti, non parole).
Herr Wolfram von Lauterbach
Un coraggioso cavaliere boemo che a volte visita Sundkøbing. Vincitore degli ultimi 26 tornei a cui ha partecipato.
Il suo motto: Deus pro meo (Dio è con me).
Il nostro torneo
Dopo una presentazione dei cavalieri, il torneo avrà inizio con i cavalieri che si sfideranno in cinque discipline preliminari. Queste possono essere viste come esercizi di addestramento per la guerra.
La quintana girevole
L’obiettivo di questo esercizio è che i cavalieri colpiscano lo scudo della quintana abbastanza forte e velocemente da allontanarsi senza essere colpiti dal sacco di sabbia. Nel secondo giro devono colpire solamente il quadratino sullo scudo.
La quintana statica
I cavalieri devono colpire la quintana abbastanza forte da spezzare le lance.
Giostra all’anello
Cavalcando molto velocemente i cavalieri cercano di catturare quanti più anelli possibile. Le diverse altezze degli anelli simboleggiano la testa, il petto o il cavallo di un avversario.
Il taglio delle cipolle
Un altro esercizio di precisione, in cui l’obiettivo è tagliare quante più cipolle possibile con la spada.
La testa
Una disciplina tardomedievale in cui il cavaliere cerca di colpire bersagli a terra con la sua lancia. Questo potrebbe simboleggiare un nemico accovacciato, picchetti da tenda, ecc.
La giostra
Questo è l’evento principale ed è molto pericoloso. In armatura completa i cavalieri effettueranno quattro passaggi o corse lungo la barriera. Verrà assegnato un punto per aver colpito lo scudo avversario; ancora meglio se lo si colpisce abbastanza forte da spezzare la propria lancia. Il vincitore è il cavaliere con il punteggio totale più alto.
Poiché i cavalieri competono per la gloria e non per guadagno economico, il premio è solo simbolico: spesso è una splendida rosa che il cavaliere vincitore poi di consueto passa alla sua dama prescelta.
PT - Português
Os torneios medievais
As origens do torneio medieval podem ser traçadas até à antiguidade. Fontes históricas mencionam unidades Romanas montadas a cavalo a competir em jogos arranjados. Na idade Média, o torneio começou a tornar-se popular a partir do século XII. Porém, o torneio era muito diferente daquilo que vai assistir hoje no Centro Medieval. Não havia listas nem lugares para os espectadores. Os torneios eram disputados em campos abertos entre duas equipas de cavaleiros. Utilizavam-se armas afiadas e ocorriam frequentemente baixas fatais. Os cavaleiros lutavam em torneios por honra e glória, mas também para capturar e resgatar cavaleiros da equipa adversária. Devido ao elevado número de baixas, a Igreja opôs-se consistentemente aos torneios, chegando ao ponto de proibir os cavaleiros mortos de terem um enterro cristão. Nos séculos XIII e XIV, os torneios começaram a mudar. As lutas entre as duas equipas começam a desaparecer e o combate com lanças entre dois cavaleiros, a Justa, tomou o lugar principal nos torneios. As regras têm de ser seguidas e as lanças são agora embotadas para evitar lesões. Esta é a forma dos torneios mostrados no Centro Medieval.
Os nossos cavaleiros
Sir Henrik Svane
Sir Henrik Svane é um nobre cavaleiro e senhor de Sundkøbing, membro do conselho do rei Eric, e um dos mais corajosos cavaleiros dinamarqueses.
O seu lema: Gloria Aeternam (Glória Eterna).
Sir Ulrik Lilje
Um cavaleiro audacioso da Suécia. Recebeu o seu título de cavaleiro em 1384 e faz parte do Conselho da Rainha.
O seu lema: Acta, non verba (Actos, não palavras).
Sir Wolfram von Lauterbach
Um corajoso cavaleiro boémio que por vezes visita Sundkøbing. Vencedor nos últimos 26 torneios em que participou.
O seu lema: Deus pro meo (Deus está comigo).
O nosso torneio
Após uma apresentação dos cavaleiros, o torneio começará com os cavaleiros que competem em cinco disciplinas preliminares. Estas podem ser vistas como exercícios de treino para a guerra.
O estafermo giratório:
O objectivo deste exercício é que os cavaleiros atinjam o escudo do estafarmo com força e rapidez suficientes para se afastarem sem serem atingidos pelo saco de areia.
No segundo passe, têm de abrir o pequeno quadrado amarelo no escudo.
O estafermo sólido:
Os cavaleiros têm de acertar no centro do estafermo com força suficiente para quebrar as lanças.
Exercício dos anéis:
A alta velocidade, os cavaleiros tentam apanhar o maior número possível de anéis. As diferentes alturas dos anéis simbolizam a cabeça, peito ou cavalo de um adversário.
Cortar cebolas:
Outro exercício de precisão em que o objectivo é atingir o maior número possível de cebolas com a espada.
A cabeça:
Uma disciplina da baixa Idade Média, onde o cavaleiro tenta acertar em alvos no chão com a sua lança. Isto poderia simbolizar um inimigo agachado, cavilhas de tenda, etc.
A justa:
Este é o acontecimento principal e mais perigoso. Com armadura completa, os cavaleiros farão três corridas. Será dado 1 ponto ao cavaleiro que atingir o escudo do adversário e 2 pontos ao que conseguir quebrar a sua própria lança. O vencedor é o cavaleiro com a pontuação total mais alta.
Uma vez que os cavaleiros competem pela glória e não por tesouros, o prémio é apenas simbólico. Muitas vezes é uma bela rosa que o cavaleiro vencedor passa para a sua dama escolhida.
ES - Español
Los torneos medievales
Los orígenes de los torneos medievales se remontan a la Antigüedad. Las fuentes nos hablan de unidades montadas romanas que competían a caballo en juegos militares. Los torneos medievales empezaron a popularizarse en el siglo XII. Pero en aquellos primeros tiempos, el torneo era muy diferente de lo que se puede ver hoy en el Centro Medieval. No había lizas ni asientos para los espectadores. Los torneos se disputaban en campo abierto entre dos equipos de caballeros. Se utilizaban armas afiladas y a menudo se producían bajas mortales. Los caballeros luchaban en los torneos por el honor y la gloria, pero también para capturar y rescatar caballeros del equipo contrario. Debido al elevado número de bajas, la Iglesia se opuso sistemáticamente a los torneos, llegando incluso a prohibir que los caballeros muertos recibieran cristiana sepultura. En los siglos XIII y XIV, los torneos empiezan a cambiar. Empiezan a desaparecer las luchas entre los dos equipos y lo que se suele ver ahora es la justa, que es el combate con lanzas entre dos caballeros. Hay que seguir reglas y las lanzas ahora están desafiladas para evitar lesiones. Esta es la forma de torneos que se muestra en el Centro Medieval.
Nuestros caballeros:
Sir Henrik Svane
Sir Henrik Svane es un noble caballero y señor de Sundkøbing, miembro del consejo del rey Eric y uno de los más valientes caballeros daneses.
Su lema: Gloria Aeternam (Gloria Eterna).
Sir Ulrik Lilje
Audaz caballero de la región sueca. Recibió el título de caballero en 1384 y forma parte del Consejo de la Reina.
Su lema: Acta, non verba (Hechos, no palabras)
Sir Wolfram von Lauterbach
Valiente caballero bohemio que a veces visita Sundkøbing. Ha permanecido invicto en sus últimos 26 torneos.
Su lema: Deus pro meo (Dios está conmigo)
Nuestro torneo
Después de una presentación de los caballeros, el torneo comenzará con los caballeros compitiendo en cinco disciplinas preliminares. Éstas pueden considerarse ejercicios de entrenamiento para la guerra.
El estafermo giratorio:
El objetivo de este ejercicio es que los caballeros golpeen el escudo del estafermo lo suficientemente fuerte y rápido para escapar sin ser golpeados por el saco de arena.
En la segunda pasada, tienen que abrir el pequeño cuadrado amarillo del escudo.
El estafermo sólido:
Los caballeros tienen que golpear el estafermo con fuerza suficiente para romper las lanzas.
Recoger los anillos:
A gran velocidad, los caballeros intentan coger el mayor número posible de anillos. Las diferentes alturas de los anillos simbolizan la cabeza, el pecho o el caballo del adversario.
Cortar cebollas:
Otro ejercicio de precisión en el que el objetivo es golpear el mayor número posible de cebollas con la espada.
La cabeza:
Disciplina de finales de la Edad Media en la que el caballero trata de golpear con su lanza objetivos situados en el suelo. Puede simbolizar a un enemigo agazapado, las estacas de una tienda de campaña, etc.
La justa:
Es la prueba principal, y muy peligrosa. Con armadura completa, los caballeros realizarán tres pasadas o carreras a la tela o barrera. Se dará un punto por golpear el escudo del adversario o, y 2 puntos al caballero que consiga romper su propia lanza. El ganador es el caballero con la puntuación total más alta.
Dado que los caballeros compiten por la gloria y no por un beneficio económico, el premio es sólo simbólico. A menudo se trata de una hermosa rosa que el caballero ganador suele entregar a la dama de su elección.
FI - Suomalainen
Keskiaikaiset turnajaiset
Keskiaikaisten turnajaisten alkuperä juontaa kauas antiikkiin. Lähteiden mukaan jo roomalaiset ratsujoukot kilpailivat keskenään ratsain. Keskiajan turnajaiset yleistyivät 1100-luvulla. Aluksi ne olivat varsin erilaisia kuin se, mitä nykyisin teemme täällä. Silloin ei ollut kilpailuareenaa tai yleisökatsomoa, vaan turnajaiset käytiin avoimella kentällä joukkueiden kesken. Aseet olivat teräviä ja usein turnajaisten osallistujat haavoittuivat jopa kuolettavasti. Ritarien motivaationa oli maine ja kunnia, mutta tavoitteena oli myös saada vastapuolen ritareita vangiksi. Uhrien suuren määrän vuoksi kirkko vastusti turnajaisia jopa niin pitkälle, että turnajaisissa surmansa saaneilta ritareilta saatettiin evätä mahdollisuus kristilliseen hautaukseen. 1200- ja 1300-luvuilla turnajaiset alkoivat muuttua. Enää ei taisteltu joukkueiden kesken, vaan kilpaa käytiin kahden ritarin välillä. Aseena oli peitsi, kilpailua käytiin säännöillä ja peitset olivat tylsiä vakavien vammojen välttämiseksi. Tämä on turnajaismuoto, jota keskaikaisessa keskuksessamme toteutamme.
Ritarimme
Sir Henrik Svane
Sir Henrik Svane on jalo ritari Sundkøbingistä. Hän on osa kuningas Ericin hovia ja yksi Tanskan urheimmista ritareista.
Hänen mottonsa on Gloria Aeternam eli Ikuinen kunnia.
Sir Ulrik Lilje
Sir Ulrik Lilje on rohkea ritari Ruotsin suunnalta. Hän sai ritarin arvonsa vuonna 1384 ja kuuluu kuningattaren neuvonantajiin.
Motto: Acta, non verba eli Tekoja, ei puhetta.
Sir Wolfram von Lauterbach
Sir Wolfram Lauterbach on rohkea Bööminmaan ritari, joka usein vierailee Sundkøbingissä. Hän on ollut voittamaton: hänet on turnajaisten julistettu voittajaksi 26 kertaa peräkkäin. Hänen mottonsa on Deus pro meo eli Jumala on kanssani.
Turnajaisemme
Ritarien esittelyn jälkeen turnajaisissa käydään läpi viisi harjoitetta. Niitä voidaan pitää harjoitteluna sodankäyntiä varten.
Kääntyvä quintain:
Tämän harjoitteen tavoitteena on osua kääntyvän varren päässä olevaan kilpeen tarpeeksi kovaa, jotta ratsastaja ehtii alta pois ennen kuin varren toisessa päässä oleva hiekkasäkki osuu häneen. Ensimmäisellä kerralla pitää osua kilpeen, toisella kerralla kilvessä olevaan pieneen neliöön.
Kiinteä quintain:
Ritarin pitää osua kilpeen niin lujaa, että hänen peitsensä hajoaa.
Renkaat:
Tehtävänä on poimia täydessä vauhdissa niin monta rengasta kuin mahdollista. Eri korkeudelle asetetut renkaat kuvaavat vastustajan päätä, rintaa tai ratsua.
Sipulit:
Seuraavassa tarkkuutta vaativa tehtävässä ratsastajan on osuttava täydessä vauhdissa miekallaan mahdollisimman moneen sipuliin.
Pää:
Myöhäiskeskiaikaisessa harjoitteessa ritari poimii keihäällä esineitä maasta. Esineet voivat kuvata esimerkiksi kyyristynyttä vihollista tai teltan vaarnoja.
Peitsi:
Tämä on turnajaisten tärkein ohjelmanumero. Se on myös hyvin vaarallinen. Täydessä varustuksessa olevat ritarit ratsastavat turnajaiskentän keskiaidan suuntaisesti kolme kertaa ja yrittävät osua vastustajaan peitsellä. Osumasta jaetaan pisteitä: yksi piste vastustajan kilpeen osumisesta, kaksi pistettä vastustajaan osumisesta niin, että oma peitsi murtuu.
Voittaja on ritari, joka saa korkeimman pistemäärän.
Koska ritarit kilpailevat kunniasta ja maineesta, eivätkä esimerkiksi saavuttaakseen taloudellista hyötyä, palkinto on puhtaasti symbolinen. Usein se on vaikkapa ruusu, jonka voittaja tavan mukaan ojentaa valitsemalleen neidolle.
PL - Polska
Średniowieczne turnieje rycerskie
Początków średniowiecznych turniejów można doszukiwać się już w starożytności. Źródła historyczne mówią nam o rywalizacji rzymskich jeźdźców podczas zaaranżowanych konkurencji. W średniowieczu turnieje zyskały na popularności w XII stuleciu, jednak na początku wyraźnie różniły się od tych, które mogą państwo zobaczyć w naszym Centrum Średniowiecza. Nie było na nich miejsca dla widowni lecz odbywały się na otwartej przestrzeni pomiędzy dwoma drużynami rycerzy. Używano ostrej broni a starcia nierzadko kończyły się śmiercią uczestników! Rycerze walczyli w turniejach o chwałę i honor, ale nie bez znaczenia było też to, że pokonany przeciwnik powinien się "wykupić". W skutek wysokiej liczby ofiar władze kościelne wielokrotnie wyrażały swój sprzeciw tej formie rozrywki i próbowały jej zakazać. Dochodziło nawet do sytuacji, że nie pozwalano na chrześcijański pogrzeb rycerzom poległym podczas zmagań turniejowych. W XIII i XIV wieku turnieje zaczęły się jednak zmieniać. Walki pomiędzy całymi drużynami odbywały się coraz rzadziej a coraz częściej pojawiał się joust - pojedynek na kopie pomiędzy dwojgiem rycerzy. Wymagano przestrzegania ustalonych zasad, używano też specjalnie przygotowanych, zatępionych kopii mających ograniczyć urazy walczących. Tego typu turnieje prezentujemy Państwu w naszym Centrum Średniowiecza.
Nasi rycerze:
Pan Henryk herbu Łabędź
Pan Henryk herbu Łabędź jest szlachetnym rycerzem i panem Sundkobing. Jest także członkiem rady króla Eryka i jednym z najdzielniejszych rycerzy w całej Danii.
Zawołanie rodowe: Gloria Aeternam (Wieczna Chwała)
Pan Ulryk herbu Lilia
Zuchwały rycerz z terenów Szwecji. Pasowany na rycerza został w 1384 roku i zasiada w radzie królowej.
Zawołanie rodowe: Acta, non verba (Czyny, nie słowa)
Pan Wolfram von Lauterbach
Dzielny rycerz z Królestwa Czech, który od czas do czasu odwiedza Sundkobing. Pozostał on niezwyciężony w poprzednich 26 turniejach.
Zawołanie rodowe: Deus pro meo (Bóg jest ze mną)
Nasz turniej
Po zaprezentowaniu uczestników rozpocznie się turniej, w którym rycerze będą ze sobą rywalizować w pięciu konkurencjach. Konkurencje te są świetnym treningiem do starć na polu bitwy.
Atak na saracena
Celem tej konkurencji jest trafienie kopią w tarcze saracena. Uderzenie musi być silne, a w dodatku najazd na tyle szybki, aby uniknąć uderzenia workiem wypełnionym piaskiem zawieszonym na drugim ramieniu saracena. W drugim przejeździe rycerze zaś mają wykazać się precyzja uderzenia i trafić w mały żółty kwadrat na krawędzi tarczy.
Kruszenie kopii
Rycerze muszą trafić w cel na tyle mocno aby skruszyć swoje kopie.
Zbieranie pierścieni
Uczestnicy z dużą prędkością muszą nanizać na swój miecz jak największą liczbę pierścieni. Są umiejscowione na różnej wysokości co ma symbolizować trafienie w głowę, tors czy konia przeciwnika.
Cięcie cebuli
Kolejne zadanie wymagające precyzji. Uczestnicy turnieju mają przeciąć jak najwięcej cebul.
Nakłucie głowy
Późnośredniowieczna konkurencja w której rycerze mają nadziać na swoją włócznie leżący na ziemi przedmiot – tutaj głowę i rękę. Obiekty te mają symbolizować skradającego się wroga, odciągi od namiotu lub inne drobne cele, które warto porazić podczas bitwy.
Joust
To główna konkurencja turnieju a zarazem najbardziej niebezpieczna. W pełnych zbrojach rycerze wezmą udział w gonitwie na kopie. Wzdłuż bariery odbędą się trzy najazdy – punkt można zdobyć za trafienie tarczy przeciwnika kopią, ale gdy podczas uderzenia uda się skruszyć kopię przyznawane będą dwa punkty. Zwycięża rycerz, który podczas turnieju zdobył największą ilość punktów.
Rycerze zawsze potykają się dla chwały i sławy – nie dbają o pieniądze, więc nagroda jest czysto symboliczna. Często jest to po prostu piękna róża z lokalnego ogrodu, którą rycerz może oddać swej wybrance.
UA - Ukranian/українська
Середньовічні турніри
Історія середньовічного турніру своїм корінням сягає в глибоку давнину. Джерела повідомляють про римські загони, які на організованих іграх змагалися верхи на конях. У середні віки турнір став популярним у XII столітті. Але тоді він дуже відрізнявся від того, що можна побачити сьогодні тут, у Середньовічному центрі. Ні огородження, ні місць для глядачів не було. Змагання проходили у відкритому полі між двома командами лицарів. Використовувалася гостра зброя, і часто були смертельні жертви. Лицарі билися на турнірах за честь і славу, а також за те, щоб взяти в полон чи викупити лицарів із команди супротивника. Через високу кількість жертв церква постійно обставала за скасування турнірів і навіть заборонила хоронити вбитих під час них лицарів по-християнськи. У XIIІ-ХІV століттях турніри починають змінюватися. Бої між двома командами зникають, і тепер часто можна побачити лицарські поєдинки, тобто бої на списах між двома лицарями. Відтоді учасники мали дотримуватися правил, а списи почали затуплятися, щоб уникнути травм. Саме такі турніри реконструюють/демонструють тут, у Середньовічному центрі.
Наші лицарі
Пан Генрік Свейне (Лебідь)
Пан Генрік Свейне (Лебідь) — благородний лицар і лорд Сундкьобінга, член Ради короля Еріка та один із найхоробріших лицарів Данії.
Його гасло: Gloria Aeternam (Вічна слава)
Пан Ульрік Лільє
Зухвалий лицар зі шведських околиць. Він здобув лицарське звання в 1384 році і є членом Ради королеви.
Його гасло: Acta, non verba (Дії, а не слова)
Пан Вольфрам фон Лаутербах
Хоробрий богемський лицар, який іноді відвідує Сундкьобінг. Він не зазнав поразок на своїх останніх 26 турнірах.
Його гасло: Deus pro meo (Зі мною Бог)
Наш турнір
Після представлення лицарі змагаються в п'яти підготовчих дисциплінах. Вони можуть розглядатися як тренування перед бойовими діями.
Поворотний квінтан:
Мета цієї вправи полягає в тому, щоб лицарі вдарили по щиту-мішені так сильно й точно, щоб утекти й уникнути удару мішком із піском.
У другій спробі вони мають влучити в маленький жовтий квадрат на щиті.
Статичний квінтан:
Лицарі мають вдарити по квінтану так сильно, щоб зламати списа.
Збирання кілець:
На великій швидкості лицарі намагаються зловити якомога більше кілець. Різна висота кілець символізує голову, груди або коня суперника.
Розрізання цибулі:
Ще одна вправа на точність. Мета — розрізати мечем якомога більше цибулин.
Голови/руки:
Пізньосередньовічна дисципліна, коли лицар намагається нашпилити на пику різні предмети на землі. Це може символізувати, наприклад, ворога, що причаївся.
Рицарський двобій:
Поєдинок є головною (і найбільш небезпечною!) подією турніру. У повному озброєнні лицарі мчать назустріч один одному та ціляться в щит суперника. Якщо учасник влучає, то йому присуджується один бал, а якщо водночас ще й ламає списа, тоді здобуває два очки. Перемагає лицар, який за три спроби набере найбільше балів.
Оскільки лицарі змагаються за славу, а не за фінансову вигоду, приз є лише символічним. Часто це троянда, яку лицар-переможець зазвичай передає своїй обраниці.